Czy ja kiedyś nie mówiłam, że przestanę planować cokolwiek, bo później jest zupełnie inaczej? Cóż chyba znów będę musiała się opanować z tym planowaniem, bo tym razem to sylwester nie wypalił i nie spędzimy go razem. W zasadzie obydwoje się cieszymy i smucimy za razem ze względu na to, że Maher będzie w ten dzień pracował na restauracji, czyli tak jak przez wcześniejszych 12 lat… Być może będzie to dla niego szansa na częstsze prace dorywcze, a wiadomo trochę grosza zawsze się przyda, tym bardziej, że teraz zima i za wiele pracy z tatą nie mają… Z drugiej strony smutno nam, bo miał to być pierwszy wspólny sylwester i choćby spędzony w domu przy zwykłej kolacji we dwoje to bylibyśmy razem… A tak to od 15 do 6 rano, co najmniej Mahra nie będzie. Nie pozostaje mi nic innego jak siedzieć przed TV i czekać, kiedy zadzwoni, żeby go odebrać, bo spać nie zamierzam chociażby, dlatego, że co będę robić, kiedy wszyscy domownicy wrócą z imprezy i będą odsypiać? A na imprezę żadną sama nie zamierzam pójść chociażby z szacunku do tego, że mąż pracuje. Skoro on zarabia na nasze życie, to ja mogę posiedzieć w domu. Może następny sylwester będzie należał do nas…
A święta?
Święta jeszcze generalnie nie wiemy, co i jak dokładnie. Wigilia na pewno w 7 osobowym składzie, później na chwilę do rodzinki podzielić się opłatkiem. Dalsze plany będą zależeć od tego czy babcia będzie nadal w szpitalu czy nie. Jeśli tak, to rodzinka będzie u nas, jeśli nie, to my będziemy u nich, żeby być jednocześnie z babcią. Przygotowania trwają pełną parą. Porządki, co prawda już wcześniej się rozpoczęły, ale dzisiaj jeszcze raz trzeba będzie posprzątać cały dom. Zapachy roznoszą się po wszystkich pomieszczeniach. Mieszają się jedne z drugimi i tak na przemian to grzyby, to kapusta, to groch, a to kompot z suszonych śliwek, żeby było, choć trochę przygotowane… Ryba czeka już w lodówce, wędliny zrobiliśmy samodzielnie już w piątek i sobotę. Sałatki są w trakcie robienia, babeczki czekają na dokończenie, rafaello zrobione wczoraj czeka już w zimnym pomieszczeniu na pierwszy dzień świąt, a masa makowa grzeje się pod ciepłą kołdrą i czeka aż upiekę do niej biszkopty… Jeszcze tylko pamiętać żeby pójść dzisiaj do piekarni i zakupić pieczywo na 4 dni, bo później to się już nigdzie u nas nie dostanie.. A jutro przygotowując już wszystkie dania do ostatecznej gotowości będę razem z tatą kolędować i kto jeszcze będzie chciał to się dołączy.. Mąż mój zna kilka kolęd po angielsku lub niemiecku, więc może i on pośpiewa trochę…
Maher dostał bojowe zadanie ubierania choinki. Przygotowaliśmy pełno różnych bombek, łańcuchów lampek i innych ozdób i zostawiliśmy go samego. Miał wolną rękę i mógł ubierać choinkę jak mu się chciało i podobało. Jakież było moje zdziwienie, gdy po 2 godzinach zawołał mnie do pokoju i pokazał granatowo złota choinkę…
Prezentów u nas nie będzie, choć było chwilę zastanowienia nad tym. Doszliśmy jednak do wniosku, że jeśli ktoś ma być niezadowolony z prezentu, który dostał to, po co to wszystko. Nigdy nie było, więc i teraz nie będzie. Jedynie mały Olek dostanie prezent pod choinkę od nas, jako, że jestem chrzestną, a nie kupowaliśmy nic na mikołaja ani na imieniny…
Wesołych Świąt!!
„Zimno CI Kasia? Nie zimno, gorąco”. Przywitała nas Kierownik USC, Pani tłumacz też już była na miejscu, nasi goście również, więc rozpoczęła się ceremonia. Wszystkie słowa kierownika USC były tłumaczone na francuski. Maher złożył swoją przysięgę po francusku, skrócił moje dwa imiona do wyłącznie jednego, a następnie zaczął powtarzać moją przysięgę, bo Pani tłumacz nie powiedziała, że teraz już ma nie powtarzać. Później życzenia, prezenty, zbieranie grosików, którymi nas obrzucono (Maher zebrał również te, co były pod wycieraczką, te, co wpadły mi za sukienkę wyciągnęliśmy dopiero w domu 
). Deszcz oczywiście nas nie ominął, ale padało wyłącznie jak byliśmy w domu lub w samochodzie. Będąc na zewnątrz przestawała padać. Całe szczęście, bo przynajmniej udało się, jako tako strzelić parę fotek. W domu rodzice przywitali nas chlebem i solą. Maher ucałował chleb bez żadnego gadania… Następnie szampan i rozbite kieliszki, a później już tylko „gorzko, gorzko” i dalej już z górki. Szczerze mówiąc nie wiem, kiedy minęło nam 12 godzin od samej ceremonii do wyjścia ostatnich gości, ale teraz już wiem, że w dniu własnego ślubu czas leci inaczej.
Bardzo Was proszę o kciuki 9 czerwca od 9 rano ( nie mam pojęcia, do której, ale przez 2 godzinki to na pewno).
